Część XV - Prochem jesteś, i w proch się obrócisz

So if she's somewhere near me
I hope to God she hears me
There's no one else
Could ever make me feel
I'm so alive
I hoped she'd never leave me
          Guns N' Roses - This I love

- Hej, wstawaj - Agata potrząsnęła Łukaszem.
- Co? - Obrońca ospale otworzył oczy. - Która godzina?
- Za dziesięć dwunasta...
- Co? - Zapytał rześko. - Sara jeszcze śpi?... Ewa? Śniło mi się?
- Sara jest z moją teściową - spochmurniała Błaszczykowska. - Niestety nie, nie śniło ci się.
Piszczek zamarł w bezruchu. Jednak, stracił wszystko.
- Boże, jak to jej nie ma? - Odpowiedziało mu milczenie. - Ewa... - Do jego oczu napłynęły łzy, które po chwili zaczęły ściekać po policzkach. - Wiedziałaś, że ma bulimię? - Zapytał po chwili.
- Że co? - Warknęła Agata. - To niemożliwe.
Łukasz podniósł się z łóżka i wyciągnął ze swojej torby notes, kładąc go Agacie na kolanach. Wrócił pod pościel i przypatrywał się Błaszczykowskiej, której twarz nabierała białawego koloru.
- Zawsze jadła u mnie wszystko - zawahała się. - I dosyć dużo. Ale nie wiedziałam, że...
- Później wymiotowała lub katowała się na siłowni?
- Niemożliwe - powiedziała drżącym głosem, czytając kolejną kartkę z dziennika.
- Też nie wiedziałem - westchnął, ponownie zanosząc się płaczem.
- Ale nawet jeśli... to miała krwotok mózgowy?
- Wczoraj w szafce z lekami znalazłem jeszcze to - otarł nos i ponownie zbliżył się do swojej torby, jednak tym razem wyciągnął reklamówkę.
- Byłeś wczoraj w domu? - Zdziwiła się.
- Nie wiedziałem, co ze sobą zrobić - westchnął.
Błaszczykowska wzięła od Łukasza torbę i wyrzuciła na podłogę całą jej zawartość. Wypadło mnóstwo pudełek bez ulotek, w których znajdowały się różne proszki i substancje.
- Co to do cholery jest? - Zwróciła się w stronę Łukasza.
- Nie wiem, szukałem czegoś na uspokojenie... - mruknął.
Blondynka próbowała jakoś zdefiniować pochodzenie proszków, ale ostatecznie się poddała.
- Pójdę z tym do szpitala i popytam.
- Jesteś wielka - uśmiechnął się krzywo.
- Tymczasem zejdź na późne śniadanie - również próbowała się uśmiechnąć. - Ale najpierw zadzwoń do Oli.
Gdy Agata wyszła, Łukasz westchnął. Ignorując olbrzymią ilość nieodebranych połączeń, wybrał numer Chmielewskiej. 
Odebrała po kilku sygnałach.
- Łukasz? Dzięki Bogu, że dzwonisz, już się trochę martwiłam - powiedziała życzliwym tonem.
- Ehh, dopiero wstałem - ziewnął.
- No ładnie... - zaśmiała się - ale przechodząc do rzeczy... z Anką nie ogarniamy tej sytuacji za dobrze, ale...
- Co takiego? - Zdziwił się Piszczek.
- Nie umiem owijać w bawełnę, więc krótko: zajmiemy się wszystkim co jest związane z pogrzebem, rozmawiałyśmy już z rodzicami Ewy. Nie musisz się o nic martwić, tylko przyjedź. Mam nadzieję, że...
- Ola! - Przerwał jej Łukasz - Takich dwóch skarbów jak ty i Ania to ze świecą szukać. A rodzice Ewy, jak to...?
- Agata miała numer do mamy Ewy, więc udało się nam z nimi umówić. Psychicznie to chyba wiadomo jak stoją, ale dało się porozmawiać. - wyjaśniła blondynka. 
- Oni mnie chyba zabiją - Łukasz schował głowę w dłoni. - Maksymalnie nawaliłem.
- Przecież to nie twoja wina... ale jeśli o nich chodzi, musi minąć trochę czasu - powiedziała Ola. - Nie będę pytać jak się czujesz, ale trzymaj się tam mocno.
- Postaram się - odparł.
- To do zobaczenia? - spytała.
- Tak, już niedługo.
- Ok, wspieramy cię - rozłączyła się, a Łukasz powlekł się na dół. Skręcając do kuchni od razu wpadł w ramiona Błaszczykowskiego.
- Stary, pamiętaj, że cię kocham - poczochrał go Kuba.
- Matko, gejee! - Dało się słyszeć głos babci Błaszczykowskiej.
- Spokojnie babciu!
- Spokojna to bym była jakbyś tak zrobił Agacie, mój drogi.
Piszczu uśmiechnął się krzywo i powędrował za Kubą do jadalni. Spojrzał tylko na przygotowane przed Agatę smakołyki, jednak nie miał ochoty na nic.
- Kuba... - pękł Łukasz. - Ja mam wrażenie, że ją zabiłem. To znaczy... że jej nie pomogłem. I to przeze mnie umarła.
Błaszczykowski trzasnął ręką w stół i zamknął drzwi do jadalni.
- Przygotuj się na opierdol - Jakub próbował się uspokoić i wziął trzy głębokie wdechy. - Kurwa jego mać - warknął po chwili - widziałem jak mój ojciec przebija moją matkę nożem. Ty gówno wiesz o tym, co to znaczy kogoś zabić. Przestań się mazgaić. Z tą Ewą było coś nie w porządku i oboje o tym wiemy. Nie mogłeś frunąć do kurwy nędzy, jesteś piłkarzem klasy światowej i musisz dbać przede wszystkim o siebie, a Ewunia obiecała zrobić wszystko, żebyś miał do tego warunki. Sama obiecała, pamiętasz? To ona zaczęła wymyślać pseudo-głodowe-żygo-diety, podczas gdy miała dziecko na głowie! Co byś kurwa zmienił? Stałbyś przy niej i pilnował, żeby nie zwracała obiadku? - Kuba wypuścił powietrze. - Wiem, o zmarłych mówi się albo dobrze, albo wcale... Ale kurwa!? Ta kobieta sama sobie zgotowała śmierć. Tak, dokładnie tak się te jedzeniowe choroby kończą. Aga mówiła mi już o prochach, które znalazłeś... no ciekaw jestem co to kurwa będzie. Ale stary, ty masz dla kogo żyć, masz Sarę, masz szansę. Dasz sobie radę, tylko przestań się obwiniać.
Łukasz siedział osłupiony.
- Przegiąłem? - Uśmiechnął się sztucznie Błaszczykowski.
- Może - powiedział Łukasz - ale gadasz nawet z sensem.
```````````````````````````````````````

Prochem jesteś, i w proch się obrócisz - kapłan posypał trumnę z ciałem Ewy ziemią.
W tej chwili Piszczek zagryzł z całej siły wargę, a jego twarz skurczyła się w grymas bólu, odsłaniając większość żył na jego szyi i czole. W ułamku sekundy zachłysnął się powietrzem i schował twarz w dłoniach. Miał nadzieję, że nikt go nie widzi. Chciał się zapaść pod ziemię i dołączyć do Ewy. To chyba jednak niestety niemożliwe.
Czuł słone łzy na całej twarzy. Gorsze od łez było jednak poczucie winy i bezradności połączone ze świadomością, że wszyscy na niego patrzą.
Nagle Sara zaczęła przeraźliwie płakać. Piszczek wyjął ją z wózka i mocno przytulił.
Grabarze powoli zaczęli opuszczać trumnę. Dębowa szkatułka, w której leżał najcenniejszy skarb Łukasza. Ręce obrońcy zaczęły drżeć, a dreszcze na jego plecach zdawały się przedzierać skórę.
- Boże, nie... - szepnął z pozoru niedosłyszalnie, jednak nie dla dwóch osób. Jego matka objęła go za pas, a Kuba położył mu rękę na ramieniu.
Przerosło go to. Właśnie w tym momencie, to go przerosło. Najchętniej wszedłby teraz pomiędzy grabarzy i wydarł Ewę z tej trumny, a po chwili przywrócił jej życie.
Jest jeden problem.
To niemożliwe.
Z jego oczu wypłynął potok bezsilnych łez.
A może mogłem temu zapobiec? Może gdybym zauważył? Może gdybym z nią dłużej porozmawiał, może coś by się zmieniło? Może nie musiało tak być? Może Sara nie musiała zostać w połowie sierotą? Może nadal moja Ewa by żyła? Może Sara mogłaby mieć matkę, która dałaby jej najcenniejszą na świecie miłość? Może tak do cholery nie musiało być? - myślał, coraz bardziej wściekły, zły, bezradny.
- Łukasz... - potrząsnął go Kuba, który ani na chwilę nie zdjął dłoni z jego ramienia. Wtedy obrońca przypomniał sobie słowa przyjaciela sprzed paru dni. - Pora iść.
- Jeszcze nie dla mnie - westchnął. - Powiedz wszystkim, że przyjdę później.
- Stary... - jęknął Błaszczykowski. Łukasz spojrzał na niego błaganie. - Ale obiecaj, że nie zrobisz nic głupiego.
- Obiecuję - odpowiedział Łukasz.
Uspokojony nieco Błaszczykowski oddalił się wraz z rodzicami Łukasza. Po chwili zaczęli odchodzić również inni ludzie, których jak się okazało, było niesamowicie dużo. Kilka koleżanek Ewy złożyło Łukaszowi kondolencje, podobnie jak inni znajomi jego i Ewy. Nie złapał jednak z nikim kontaktu wzrokowego. Dopiero gdy zauważył zbliżającą się Olę, uniósł delikatnie głowę. Przez kilka sekund patrzyli sobie w oczy.
- Nie wiem co powiedzieć - westchnęła Chmielewska. - Ale jestem z tobą i wierzę w ciebie Łukasz.
- Dziękuję - po policzku piłkarza pociekły łzy. Nieznacznie zbliżył się do Oli i delikatnie ją objął. - Ja tu jeszcze zostanę - wyszeptał. Odstąpił od blondynki, a ona lekko skinęła głową i opuściła swoją dłoń, którą wcześniej uchwyciła tył szyi Piszczka. Posłała mu nieśmiały uśmiech i poszła w tym samym kierunku, co inni.
```````````````````````````````````````

- Witam wszystkich - wejście Łukasza było nieszczególnie dumne. Piłkarz z opuchniętymi oczami i krzywym uśmiechem zjawił się na stypie dopiero po 3 godzinach. - I przepraszam, że jestem tu dopiero teraz.
Matka Ewy prychnęła i odwróciła wzrok, na co Łukasz zareagował przygryzieniem wargi. Jednak wezbrał się w sobie, aby podejść do państwa Czelabińskich z większą pewnością siebie.
- Wiem co państwo teraz czują - westchnął, zajmując miejsce na krześle. - Aż za dobrze.
- A co, właśnie pochowałeś dziecko? - Warknął Henryk.
- Matkę mojego dziecka - spojrzał mu prosto w oczy. - A jednocześnie kobietę, którą kochałem nad życie.
- Hoo - zarechotała Czelabińska. - Śmieszne. Bo ta kobieta właśnie jest ponad życiem. Przez ciebie - powiedziała głośno.
- Nie wiem - powiedział Piszczek zdecydowanie. - Ale sądzę, że obwinianie mnie nie jest na miejscu. Zrobiłbym WSZYSTKO żeby żyła. 
- Zabawne, bo nie zrobiłeś nic - zarechotała jeszcze bardziej pretensjonalnie. - Dobra panie piłkarz - usiadła na wprost Łukasza, zakładając ręce na stole - to trochę inaczej. Jak wychowasz teraz Sarę, skoro ciągle latasz po boisku za kokosem?
- Poradzę sobie, to już moja sprawa, ale choćbym miał się rozdwoić, zrobię to - powiedział zdecydowanie.
- Co moja córka w tobie widziała? - Pokręciła głową matka Ewy, spoglądając na Piszczka pogardliwie. - Naszą Ewę już zniszczyłeś, nie zrobisz tego samego z naszą wnuczką. My się nią zajmiemy. Zabieramy ją! - Krzyknęła na całe pomieszczenie.
Wszyscy obecni zamarli w bezruchu. Łukasz jednak przełamał ciszę, donośnie się śmiejąc.
- Państwo żartują, tak? - Spytał, wyraźnie rozbawiony.
- Albo po dobroci, albo widzimy się w sądzie. Nie zniszczysz dziecka naszej zmarłej córeczki - warknęła Czelabińska.
- Mam nadzieję, że jednak państwo żartują - Piszczek uniósł brwi.
Henryk odłożył kieliszek i wychylił się powoli w stronę Łukasza.
- Absolutnie nie - powiedział z grobową powagą.
Łukasz był maksymalnie wściekły i zaskoczony.
- Nigdy - zaprotestował. - Nie oddam jej.
- Ciekawe co na to prokurator - Czelabiński dopił zawartość kieliszka i ubrał swoją marynarkę. - Zosiu, wychodzimy. A z tobą kochany zięciu, zobaczymy się niedługo.
Czelabińscy opuścili lokal, zostawiając Piszczka sam na sam z oszołomionym tłumem ludzi.
Błaszczykowski złapał się za głowę i podszedł do Łukasza.
- Chyba ich pojebało, że odbiorą ci Sarę - zaśmiał się cicho. - Nie mają szans.
- Chcą wojny... to będą ją mieli - stwierdził i spojrzał przyjacielowi w oczy. - Szanuję ich, bo to rodzice Ewy, ale Sary nie dostaną.
Wymienili z Błaszczykowskim wymowne spojrzenia.
 ..........................................
Po pół roku, to chyba mogę napisać tylko - voila!
Nie wierzę w to sama, ale płakałam pisząc tą część.
Następny rozdział - nie znacie dnia ani godziny xd

  HEUTE NACHT  
  DEUTSCHLAND 
  WELTMEISTER